Otulona uczuciem - Fragment 6

Iris trochę mnie zaskoczyła. W sumie jak prawie wszystko w tej szkole. Spodziewałam się, że jest uważną i cichą dziewczyną, a zagadywała mnie przez całą lekcję. Dowiedziałam się, iż to ona razem z dziecinną Violettą odwiedza ogród. Jednak obie są członkiniami innych klubów. Obiecała przedstawić mi przewodniczącego, który chodzi do tej samej klasy co Nataniel. Umówiłyśmy się na przerwę obiadową. Nie mogę się doczekać, kiedy  już wszystko pozałatwiam i będę mogła chwycić się pracy.

                 Minęły kolejne lekcje, aż w końcu zadzwonił dzwonek na długą przerwę. Zaczęłam zbierać szybko swoje rzeczy, nie chciałam, żeby Iris mi uciekła.

-Alice idziesz z nami zjeść? –Zawołała Rozalia stojąc z Lysandrem i Kastielem. To on jednak ma przyjaciół? Jak można go lubić?

-Wybacz, ale muszę załatwić pewną sprawę. –Odpowiedziałam. Jakie szczęście, że miałam konkretną wymówkę, bo jestem kiepska w kłamaniu. Nie chciałabym jeść razem z Kastielem. Żarłok wyżarłby mi wszystko.

-No następnym razem. –Trochę zawiedziona wyszła z chłopakami. Rozalio nie rób takiej miny, bo dziwnie się czuję. Jesteś sympatyczna, ale ogród jest dla mnie w tej chwili priorytetem.

Podeszłam do czekającej Iris. Ruszyłyśmy po schodach na drugie piętro. Ach za dużo ludzi, źle się czuję w tłumie. Czemu się gdzieś nie zgubią? Pod jedną salą siedział zielonowłosy dziwak jedzący kanapkę z wypadającą sałatą. Och przypomniałam sobie moje śniadanie leżące w torbie i poczułam falę głodu. Liczę, że nie potrwa to długo i będę mogła się jej pozbyć. Chyba zbyt pochopnie oceniam ludzi, bo dziwak okazał się być tym, kogo poszukuję. Wstał, był dość wysoki i po bliższym przypatrzeniu się, też przystojny. I to bardzo. Jak chyba nikt inny. O nie. Zaczynam czuć się tak samo jak przy pierwszym spotkaniu z Natanielem. Tak urodziwy facet lubiący zajmować się ogrodnictwem. Prawdziwy ideał. Moja nieśmiałość jest naprawdę uciążliwa. Dobrze, że Iris wszystko wyjaśniła za mnie, bo ja nie znalazłabym głosu w gardle. Wyciągnęłam dokument i długopis, a Jade podpisał się z widocznym zadowoleniem. Oddał mi kartkę, po czym posłał przyjacielski uśmiech. Nigdy wcześniej nie widziałam piękniejszego.

-O cześć. Co tu robicie? –Zapytał Nataniel pojawiając się znikąd. Spojrzał na moją czerwoną twarz. Speszona, zasłoniłam ją dłońmi. Nie chciałam pokazywać się taką nowo poznanemu. Blondyn chyba skumał, bo po chwili odciągnął mnie na bok z wymówką „muszę ci coś powiedzieć”. Dzięki, wiedziałeś kiedy zainterweniować. Mogłam złapać oddech i uspokoić się. –Jak się czujesz? –Zapytał zmartwiony. Ciekawe jak długo pozostaniesz w tej bezinteresownej opiekuńczości. To nie jest normalne, zawsze trzeba czymś zapłacić za nadużywanie czyjejś dobroci.

-Już lepiej.

-Czemu aż tak się stresujesz? Nie mogłem patrzeć na twoją bezradność w tamtym momencie. Myślałem, że przekonałem cię, iż ludzie nie gryzą.

-Nie wiem dlaczego. Czasem tak mam jak kogoś poznaję. Jak się przyzwyczaję do człowieka to jest z górki. Najgorsze są początki. –Wyciągnęłam kanapkę zastanawiając się, kiedy ty niby mnie przekonałeś? Wtedy kiedy wystawiłeś mnie na poznanie Kastiela? A może wtedy, kiedy mnie przed nim ostrzegałeś? Jednak są ludzie, którzy jakby mogli, to by gryźli.

-Chodź, odprowadzę cię pod klasę. –Zaoferował. Czy ze mną pójdziesz, czy nie to twoja wola. Mi to obojętne. Wzięłam kęs mojego drugiego śniadania. Pyszności, tego mi było trzeba.

-Co teraz masz?

-Mmm chyba historię. –Tak mi się wydaje, nie znam planu na pamięć. Przynajmniej będę miała pewność, że trafiłam do dobrej sali, bo mam z tym mały problem. Powolnym krokiem ruszyliśmy przed siebie długim korytarzem.

-Tak się stresujesz zwykłą gadką ze mną czy z Jade, a przy Kastielu wydajesz się taka spokojna. –Spokojna? Jak ja przy nim nerwy tracę. Teraz jestem spokojna, nie widzisz tego?

-Bo go nie lubię. Mam go gdzieś. –Zresztą jak wszystko wokół. No może z małymi zielonymi wyjątkami. Nataniel uśmiechnął się pod nosem. Chyba nieumyślnie sprawiłam mu przyjemność.

-I bardzo dobrze. Tego typu nikt nie lubi. –Czyżbyśmy mieli coś wspólnego?

-A w szczególności ja. –Powiedziałam bezpłciowo. Zatrzymaliśmy się widocznie przed metą. Zauważyłam parę charakterystycznych postaci, więc tak. Jestem na miejscu.

-Jak szkoła? Zaaklimatyzowałaś się choć trochę? Masz koleżanki? –Co ty mój ojciec? Mówił ci już ktoś, że jesteś jednak nadopiekuńczy? Właściwie ciekawe co u moich rodziców. Nie dali żadnych znaków życia, odkąd opuścili kraj. Wiem, iż rozmowy są niezwykle kosztowne, ale wypadało by jednak uświadomić córkę o bezpiecznym dotarciu. –Co tak milczysz? –A jakie było pytanie? Trochę odpłynęłam. A. Już wiem.

-Nie. –Krótko i na temat.

-Jak to? A Rozalia? Albo Iris? Widziałem was razem.

-One są tylko znajomymi. Wiesz, ja nie potrzebuję żadnych koleżanek i tak dalej. Te relacje są dla mnie destrukcyjne. –Wyjaśniłam. Zaczynam za dużo gadać. Chłopak popatrzył na mnie zdziwiony.

-Masz dziwne poglądy. –Westchnął zmęczony moją osobą.

-Zdaję sobie z tego sprawę. –Ale i tak nie zmienię zdania. Zostałam doskonale uświadomiona, że nie można polegać i bezgranicznie ufać ludziom. Dostałam lekcję, której nie chcę zapomnieć.

Zobaczyłam zbliżających się Rozalię, Lysandra i Kastiela. Chyba nie tylko ja ich zauważyłam, bo Nataniel grzecznie się ze mną pożegnał i odszedł w swoją stronę. Białowłosa piękność uśmiechała się szeroko od ucha do ucha. W podskokach podbiegła ku mnie i chwyciła za rękę, którą to zaczęła energicznie machać.

-Aha! To jest ta twoja sprawa! –Powiedziała ucieszona. Czemu tak na ciebie to oddziałuje? I co ty sobie wyobrażasz?

-Byłam zapisać się do klubu, a go spotkałam przez przypadek. –Oznajmiłam, ale szalona dziewczyna nie chciała mnie słuchać.

-Jasne. Nie musisz się tłumaczyć. Alice jednak jesteś normalną dziewczyną. –No raczej nie.

-Normalna dziewczyna nie gada z tym ciołkiem. –Odezwał się drugi ciołek. Doprawdy, czy ty masz się za lepszego od niego? On przynajmniej ma coś w głowie i jest ogarnięty, a ty co? Pewnie jedyne twoje ambicje to przeleżeć cały dzień na kanapie przed telewizorem z puszką zimnego piwa. Współczuję kobiecie, którą kiedyś będziesz zwał żoną.

-Kastiel siedź cicho! –Nawet Rozalię zdenerwowałeś. To twój talent. Wkurzanie wszystkich. Nie mam ochoty przebywać w twoim towarzystwie, więc dojadłam kanapkę i poszłam w kierunku łazienki, by umyć ręce. Zostawiłam dyskutującą trójce daleko za sobą. Irytujący, tacy głośni. Zupełne przeciwieństwo mnie. Spokojnej samotniczki.