Otulona uczuciem - Fragment 19

- Czy ty przez cały ten czas myślałaś, że ja i Lysio jesteśmy parą? – Zapytała niedowierzająco łapiąc się za policzki. Jej oczy wyglądały jakby zaraz miały wyskoczyć z orbit. Zmarszczyłam brwi w zastanowieniu. Czyżbym znów coś sobie uroiła? Mam poważny problem z ocenianiem ludzi i galopowaniem myślami w utwardzaniu się w paranoi. Masakra.

- Oj Alice, Alice. – Mruknął gdzieś w tle Nataniel. Nie żałuj mnie tak.

- Nie mogę w to uwierzyć. Ja i Lysio? Lysio i ja? Nawet sobie tego nie wyobrażam. – Masowała opuszkami palców skroń. Dobra, pomyliłam się, ale jej reakcja jest aż nad to żywiołowa. Popatrzyła po kochanku, który dopiero co zwalczył napad śmiechu. – Słyszałeś ją? Ja z twoim bratem razem? Pff. – Sama w końcu wybuchła rozbawiona.

- Roza czemu tak się tym katujesz? Stwarzasz z Lysandra nie wiadomo kogo. – Przypomniała o sobie Melania, trochę rozgniewana. Dla niej to wcale nie było zabawne.

- Nie zrozumcie mnie źle jak niektórzy… - Tutaj skierowała spojrzenie w moim kierunku. - …Chodzi o to, że on jest dla mnie jak rodzony brat. Kocham go tylko w ten sposób, dlatego nie mogę tego przetrawić. To tak, jakbyście wy byli łączeni z członkiem swojej rodziny. – Wyjaśniła, po czym podskoczyła do mnie, stanęła z tyłu i złapała mnie za ramiona. Jak wózek na kółkach popchała mnie bliżej chłopaka. Byliśmy wprost przed sobą. Różniła nas spora różnica wzrostu, więc musiałam podnieść wzrok do góry, by popatrzeć mu na twarz. – Przedstawię was sobie oficjalnie, żebyś nie miała jakichkolwiek wątpliwości. To jest mój chłopak. Nazywa się Leo.

- Spotykamy się już drugi raz, nieprawdaż? – Uniósł kąciki ust w serdecznym uśmiechu. Jego piękne oczy zabłyszczały jakby skradły blask gwiazdom. Kiwnęłam głową, onieśmielona. - Leoś to jest ta Alice, o której ci z Lysiem opowiadaliśmy. – Mówili o mnie? Chyba nie mieli już tematów do rozmowy.

- Rozalia mogę się tu rozejrzeć? – Zapytała Melania, zwracając naszą uwagę.

- To ja chyba pójdę posiedzieć z Jadem. – Odparł blondyn, drapiąc się po karku. Ja też!

- Niee! Chodź coś wspólnie wybierzemy. – Uczepiła się jego ramienia, ciągnąc go w stronę półek. Jego twarz przybrała wyraz skazanego na śmierć.

- Alice ty też! – Krzyknęła Rozalia. O nie! Oblało mnie przestraszenie przez widok białowłosej w swoim żywiole. Pozbierała jakieś ciuchy z wieszaków i razem ze mną wcisnęła się do przymierzalni.

- Ja nie po to tu przyszłam. – Oznajmiłam twardo.

- Właśnie! Co to za zastępowanie mnie w shoppingu ludźmi bez gustu?

- Ej! My to słyszymy. – To była chyba parka na zewnątrz. Dziewczyna kompletnie ich zignorowała.

- Chcę tylko ogrodniczki i inne artykuły związane z… - Nie dokończyłam, bo zaczęła ściągać ze mnie bluzkę. Chwyciłam ubranie, starając się przerwać molestowanie. - … Co ty wyprawiasz?

- Rozbieram cię.

- Alice czy wszystko okej? – Nie miałam sił na odpowiedź, bo zaczęłam szarpaninę. W końcu poddałam się. Niech się dzieje, co chce. Byle, żebym jak najszybciej skończyła tą szopkę. Ukradła mi zbrodniczy dla niej łachman.

- Ładna sukienka. Czemu ją zasłoniłaś? – Burknęła, przyglądając się mojej suchej już szmatce.

- Bo była mokra.

- Ale deszcz nie padał… Co ty robiłaś? – Poruszyła dziwnie brwiami w górę i w dół.

- Na pewno nie to, co sobie ubzdurałaś w główce. – Parsknęłam.

- Mniejsza. Przyznaj się, który z nich cię kręci? – Szepnęła ściskając mocniej czarny materiał. Patrzyła na mnie cała w skowronkach.

- Co? – Dopytałam nie rozumiejąc pytania.

- Nat czy Jade? – Szczerzyła się jak głupia do sera. O co ona mnie podejrzewa?

- Kwiatki. – Tak! Tylko to mi się podoba, tylko to mnie kręci. Nie jakieś naszpikowane testosteronem małpiatki.

- Jasne. Dobrze wiem, że te ogrodnicze zakupy to jest tylko pretekst do randki. – Nie wnikam co ty tam sobie wiesz. Taka prawda i kropka.

- Nie. Wręcz przeciwnie. – Nie podejmując dalszej dyskusji, zaczęła ściągać ze mnie sukienkę, lecz na ten czyn jej nie zezwoliłam. Gdzieś muszą być granice, a mnie, o dziwo, zaczęło to krępować. Wypchnęłam ją z przebieralni. Ale żeby ostatecznie się ode mnie odczepiła ubrałam tą jej kusą kieckę. Matko! Że legalna jest sprzedaż takich ubrań. Zastanawiałam się widząc swoje odbicie w lustrze. Czerwień materiału, wyciętość w biuście oraz jej mini rozmiar były niemoralnie prowokujące. Każdy facet w podświadomości uwielbia ten odcień. Przecież jak byli jeszcze bezmózgimi łowcami w epoce kamienia łupanego to ten kolor był najczęstszym jakim widzieli. Masakra. Odsłoniłam zasłonkę, by pokazać jak bardzo ten styl mi nie pasuje. Jednak ku memu zaskoczeniu uzyskałam chyba odwrotny efekt, bo pisząca Rozalia zaczęła podskakiwać wokół mnie.

- Nataniel! Spójrz na nią! – Zaczęła szarpać blondyna za ramię, więc musiał na mnie zerknąć. Zarumienił się i szybko uciekł spojrzeniem. – Nie masz ochoty się teraz na nią rzucić? – Ciągnęła. Podrapał się nerwowo po głowie. Co za żałosne przedstawienie. Idę zdjąć to z siebie, zanim się uduszę. Jednak za nim schowałam się za kurtyną, dziewczyna zagrodziła mi drogę. Zaczęła głęboko mi się przyglądać od czubka głowy do pępka. Zatrzymała wzrok na odsłoniętej części mojego dekoltu.

- Ojej. Uroczy. – Popatrzyłam na nią zdziwiona.

- O czym mówisz?

- O twoim pieprzyku. – Zasłoniłam ręką znamię. Trochę się go wstydzę.

- Ładnie ci w tym. Masz fajny biust, mogłabyś go od czasu do czasu eksponować. Prawda, Nataniel?

- Ta… Eee… niee? – Ta, ta. Pytaj nastolatka o zdanie. Zarechotała. Musiał ją rozbawić jego wyraz twarzy. Dobrze, że stoję tyłem i go nie widzę. Jaki z niej zbok, straszne.

- No co ty. Szanujące się kobiety nie powinny świecić cyckami.

- Myślę, że raz za kiedy ubranie bardziej wyciętej bluzki nie ujmuje godności. – Mruknęła zalotnie oczkiem. Może nie, ale ten widok powinien być przeznaczony tylko dla naszego męża. To ma być jego zaszczyt, ale co ja tam wiem. Miłość i te bzdety to nie moja działka.

Jade czekał już przed sklepem, gdy w końcu wyrwaliśmy się z odmętów wieszaków, manekinów i tony kusych ciuszków. Nic nie kupiłam, bo jakimś cudem przekonałam Rozalię, że jej propozycje nie są w moim stylu. Na szczęście dała się na to nabrać. Mam taką nadzieję, bo jej podśmiewywanie przy pożegnaniu trochę mnie zaniepokoiło. I to jej „do zobaczenia Alice”. Skąd się biorą takie osóbki?

Po krótkim sprawozdaniu ruszyliśmy w stronę mojej Mekki. Westchnęłam ciężko, zmęczona dzisiejszym dniem. W duszy marzyłam już o powrocie do domu. Średnio mi się chciało iść nawet do tego sklepu. Żeby tylko zielonowłosy był konkretny, a nie jak Rozalia. Tysiąc przymiarek, bo coś jej nie pasuje. Litości.

- Alice lubisz smak czekolady? – Zapytał cicho Jade podążając obok mnie za Natanielem i Melanią pochłoniętymi rozmową. Znaczy poprawka. Melania zagadywała bez wytchnienia blondyna, który tylko uprzejmie potakiwał głową.

- Nawet. – Mruknęłam nieznacznie. Zastanawiałam się jak odzyskać zarekwirowaną przez Rozalię bluzkę od murzyna. Żeby jej tylko nie wyrzuciła, bo ją chyba uduszę.

- To wyciągnij rękę. – Przerwał mi moje myśli. Posłusznie wykonałam prośbę, a on nachylił się odrobinę do mojego ucha. – Proszę. To dla ciebie. – Szepnął kładąc mi na otwartej dłoni zapakowaną w sreberko pralinę.

- Z jakiej to okazji? – Dopytałam zaskoczona miłym gestem.

- Dostałem do kawy, ale tobie bardziej przyda się odrobina słodyczy. – Spojrzałam na niego pytająco. – Z kilometra widać, że masz dość dzisiejszego dnia. Więc to w ramach dodania otuchy i marnej próby poprawienia twojego nastroju. – Uśmiechnął się. Zrobiło mi się jakoś cieplej. Jade nie przejmuj się moim humorem, taki mi zawsze doskwiera.

- Dzi… - Ucięłam, bo wkroczyła między nas Melania z głośnym: „co tak szepczecie?”. Schowałam prędko czekoladkę w pięści, a następnie w torbie.

Podeszliśmy pod sklep ogrodniczy. Nareszcie!

- Ej czy tam na wystawie są żywe kwiatki? – Zapytał Nataniel z wyraźnym wstrętem.

- No raczej. – Odpowiedział Jade, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

- Kurczę to ja tam nie mogę wejść. – Posmutniał.

- A co chcesz? – Zapytała zainteresowana Melania.

- Doniczkę. Ty widziałaś moją roślinkę.

- No tak. – Przytaknęła kiwnięciem głowy.

- Powiedz jaka średnica ma być, to ci ją kupię. – Zaproponował Jade, chcąc tak samo jak ja mieć już zakupy za sobą. Miało mi to zająć paręnaście minut, a nie godzin.

- Coś koło 15 cm? – To ty się nas pytasz? Myślałam, że jesteś bardziej rzetelny.

- No okej. To my z Alice ci jakąś wybierzemy. – Rzekł, kładąc mi dłoń na ramieniu.

- Ej! Ja chcę wybrać! – Zgłosiła się Melania.

- To ok, ja poczekam tutaj. – Westchnął rozglądając się za jakąś ławeczką. Dostrzegając jedną przy skromnej fontannie powędrował w jej stronę.

- Albo Alice ty wybierz. Ja dotrzymam Natanielowi towarzystwa. – Oznajmiła Melania, w podskokach udając się za blondynem. Biedny, ani minuty wytchnienia nie masz od tej zakochanej pannicy. Czemu mózg robi z nas takich idiotów w tej całej urojonej miłości? Hmm… Właściwie oglądając te wszystkie pary, coraz częściej łapię się na myśli „ciekawe jak to jest?”. Matko. Za dużo przebywania z ludźmi, ot co.

- Patrz ta jest fajna. – Wskazał na czarną donicę tkwiącą na metalowej półce. Zmierzyłam wazon przenikliwym wzrokiem. Nie, taka jakaś smętna jest. Rozejrzałam się po wyposażeniu. W oczy rzuciła mi się jedna, naprawdę urzekająca.

- Ta jest lepsza. Solidniejsza. – Pokazałam mu moją z kwiecistym wzorem. Popatrzył po mnie zażenowany wyborem.

- No błagam cię. Facet nie będzie chciał takiej kolorowej. – Parsknął.

- A ja sądzę, że Natanielowi się taka spodoba. Pasuje do niego. Czarna jest zbyt smutna. – Próbowałam przekonać go do swojej racji. Ale taka prawda. Blondyn jest wesoły, więc ciemne barwy go przygnębią.

- Przynajmniej nie odbierze roli kwiatkom. – Trafna uwaga, ale mimo to nie chcę odpuścić.

- Bo w ogóle nie zwróci uwagi. Zresztą daj ją. Pójdę po prostu zapytać Nataniela. Bez sensu jest się spierać o taką pierdołę. – Wzięłam obie doniczki i bez namysłu ruszyłam w stronę drzwi.

- Alice czekaj! – Usłyszałam jeszcze za sobą, gdy stanęłam we wściekle piszącym wyjściu. O nie! Dopiero teraz zorientowałam się co zrobiłam. Przyleciała do mnie wystraszona ekspedientka razem z ochroniarzem. Zabrali mnie gdzieś do wyjaśnienia sprawy. Jaka jestem głupia. Że się wpakowałam w próbę kradzieży. Ten dzień nie może być jeszcze gorszy!

Dzisiaj trochę późno. Jako wytłumaczenie posłużę się brakiem czasu :D I może trochę chęci (nawet bardzo). Nie wiem czy wypada o tym mówić, ale: w mojej szkole plastycznej przez ponad miesiąc przygotowywaliśmy ozdoby świąteczne do pałacu prezydenckiego i w piątek równo o 5 rano wyjeżdżamy do Warszawy, aby udekorować choinkę. Powrót mamy przewidywany na 22/23. Piszę to, żeby uprzedzić Was, że nie wiem czy wyrobię się z sobotnimi rozdziałami na "Opowiem Ci historię..." Fragment Su i Kasa mam napisany na telefonie i musiałabym go tylko przepisać na kompa, jednakże Su i Lysia plan mam tylko w głowie. Zwykle tego nie robię, ale o tej parze piszę na żywioł... Więc już z góry Was przepraszam, mam nadzieję, że mi wybaczycie :<

Jako rekompensatę, a może po prostu, żeby się pochwalić wstawię zdjęcie mojej pracy jubilerskiej na ten wyjazd:

Ona ogólnie jest srebrna, nie sugerujcie się się tym kolorem na ostatnim zdjęciu. :D I co myślicie? Czy warta jest powieszenia na prezydenckiej choince? :P